In de jaren zestig en ook nog in de jaren zeventig werden ongeïsoleerde spouwmuren als gevels toegepast waarin gegalvaniseerde spouwankers zijn verwerkt.
Die ankers hebben een levensduur van circa 40 jaar.
Dat betekent dat de levensduur anno 2009 zijn einde nadert. De levensduur van de spouwankers wordt nog eens verkort door de veelal aangebrachte na-isolatie in
de spouw, wat in de jaren tachtig, als gevolg van de energiecrisis, een veel voorkomende ingreep was.
Door corrosie vermindert de doorsnede van de spouwankers, waardoor de constructieve veiligheid van
het gevelmetselwerk in het geding komt en bezwijken
van geveldelen niet ondenkbaar is.
De risicogevels waarvan de constructieve veiligheid mogelijk in gevaar is, zijn te vinden in gebouwen van meerdere verdiepingen hoog, waarbij een traditionele spouwmuurconstructie is toegepast. In het bijzonder grote, gemetselde, ongedilateerde kopgevels behoren tot de risicogroep.
Het risico wordt vergroot door aangebrachte na-isolatie die de luchtspouwdikte heeft gereduceerd of zelfs tot nul heeft teruggebracht. Door gebrek aan ventilatie en door vochtophoping worden de aanwezige spouwankers verhevigd blootgesteld aan corrosie.
In combinatie met betonrot in de verborgen metselwerk-ondersteuningen en het gebrek aan geveldilataties, ontstaat er een gevaarlijke, zelfs levensbedreigende situatie.
